Hoe authentiek is de bus van ‘Into the Wild’ nog als hij in een museum staat?

De Correspondent

Paul van Loon bedacht de Griezelbus, Hayao Miyazaki voorzag animatiefilm My Neighbor Totoro van de Cat Bus en tegencultuurfiguur Ken Kesey doopte een oude schoolbus om tot de Furthur. Maar de bekendste bus in het moderne collectieve geheugen is allesbehalve onderdeel van een lichtvoetig verhaal. Fairbanks Bus 142 was de laatste rustplaats van een ongeschoren hiker in staat van ontbinding, die toen hij dood was nog 30 kilogram woog.

Deze wandelaar/lifter/reiziger was de 24-jarige Christopher McCandless uit Californië. Voordat zijn leven in 1992 eindigde in een afgedankte bus op de afgelegen Stampede Trail in Alaska, had hij 24.000 dollar spaargeld gedoneerd aan Oxfam en zich een nomadische leefstijl aangemeten. De bestseller Into the Wild van journalist Jon Krakauer en de verfilming daarvan door Sean Penn (met muziek van Eddie Vedder) maakten van McCandless een wijlen wereldster.

De eigenzinnige Amerikaan stierf bedroevend jong, maar leeft voort in iedereen wiens gap year tussen schooltijd en arbeidsmarkt verwijdt tot een gapend existentieel gat. Hij is de personificatie van Walden in de roaring nineties, de voorloper van de digital nomad op Bali, van zij die ‘autonoom’ leven en #ikdoenietmeermee. McCandless’ bus kwam terecht op de bucketlist van zo veel millennials dat de autoriteiten regelmatig reddingsoperaties uitvoerden vanwege verdwaalde toeristen. Twee van hen kwamen zelfs om in hun noordelijke queeste. De schrik was desondanks groot toen de beroemde bus in 2020 door een militaire helikopter werd weggezeuld uit de wildernis.

Ruim dertig jaar na Krakauers beroemde reportage in het tijdschrift Outside schrijft Eva Holland het vervolg. Het verroeste voertuig waarin McCandless bivakkeerde, dat ooit geel werd geschilderd om te dienen als stadsbus en later wit-groen was gelakt toen het dienstdeed als onderdak voor een wegwerker, gaat met pensioen als museumstuk op de universiteit van Alaska.

Over de verplaatsing is lang nagedacht en vergaderd, tekent Holland op: met verslaggevers, historici, een bioloog, museummedewerkers en inheemse bewoners uit de directe omgeving. De restauratie van de bus blijkt een precaire koorddans tussen gewenst behoud en broodnodige vernieuwing. De aangekoekte modder is fascinerend vanuit ecologisch oogpunt; de schrijfsels van honderden bedevaartgangers op het interieur van de bus vormen waanzinnig materiaal voor geschiedkundigen. Resteert slechts de vraag: blijft de magie van de bus, dat oord om de lobotomie van de 9-tot-5-maatschappij voor even te ontvluchten, intact nu hij niet meer in de middle of nowhere staat?

Outside: ‘The ‘Into the Wild’ Bus Was a Pilgrimage Site in the Wilderness. Can It Hold Up in a Museum?’ (Leestijd: 25 minuten)

---

Op De Correspondent praten de auteur, experts en ervaringsdeskundigen samen verder over dit artikel. Log in om mee te praten. (Alleen voor leden).
Nog geen lid? Steun onze missie om jouw nieuws van context te voorzien en sluit je hier aan.
Wil je eerst kennismaken met onze verhalen? Schrijf je dan in voor de proefmail en ontvang elke zaterdag een artikel in je mailbox.