İnançlarını değiştirmesi gereken içindeki çocuk değil, sensin

Seda’nın Sesi

Biz çoğu şeyi farkında olarak veya olmayarak görerek, ve gördüklerimizden öğreniyoruz. Büyürken de bize nasıl davranıldığını görerek bize nasıl davranılacağını öğreniyoruz. Ve ondan sonra büyüdüğümüzde de içimizdeki o hiç değişmeyen, kendi ifade etmek isteyen özümüze de biz bize büyürken davranıldığı gibi davranıyoruz. Öz benliğimiz hiçbir zaman bastırılmayı, inkar edilmeyi, görmezden gelinmeyi kabul etmedi halbuki. Çaresizdi ve yara aldı belki ama kabul etmedi. O yüzden biz büyüyünce de bu sefer bizden istiyor ona ihtiyacı olan alanı tutabilmemizi, sunabilmemizi. Biz ise bizi büyüten ve yetiştirenlerden ve etraftan bize nasıı davranılacağını öğrendiğimiz şekilde davranıyoruz kendimize. Ve bir zamanlar bastırılan olurken, bu be sefer hem baskılanan hem de baskılayan biz oluyoruz. Ama içimizde hala sesini duyurmayan çalışan o çocuk, o iç ses olduğuna göre, o hiçbir zaman susturulmayı kabul etmedi. Senin ona alan tutman için seni bekledi. Bastırılmayı hak ettiğini düşünen bugünkü, büyümüş, yetişkin sen. Yani inançlarını değiştirmesi gereken de yine sen. O içindeki çocuk hiçbir zaman inanmadı zaten ona yapılanları hak ettiğine. O içindeki çocuğa var olma alanını tutacak olan sensin sana öğretilenleri bırakıp, kendi varoluşuna izin vererek. Sevgiyle kalın.